SPAÂN

IN SCHRIFT

HET GALGEBÈSKE

Ich wieet nie ¹wie lank at al ²lieen is, mah zieeker heel, heel lang, ³wáj vrimde soldòïte in ós dùrp loêgte…
‘t Wore echte dieegniete, ⁴jos-dù. Ze moodde en bjande alles plat en ze piekten ‘t grèèn van de erm ⁵laai

 

In ‘t Galgebèske woende ne smieed mèt ‘n geweldig sjoon dochter, ⁶wájs-dù ⁷allewájl mer zelde mee ziês. Wáj den erme mân ⁸de pjad van de soldòïte nie ⁹wol beslin, pakte dè ¹⁰smèèrläp dat ¹¹mètske mèt en ze hèmmen ‘t verkrâch

Lòïter moês e keend kwome, mah ocherm ¹²-trok meer op ‘nen hond es op ‘ne miens, ech e lillïjk keend. En niemëd wol pieeter ¹³wjònne waai ‘t keend moes gedoop wjònne. Meh opins koem dwu toch ’n erm sjóëp van ne mân, ‘t wás eìgelïjk e stèkske bandiêt, en dèè wol wôl pieeter ziên

 

Meh jah, ‘t kinneke goeng dood ee ‘t gedoop wás

Het lève van dèè pieeter wás langlèste niks mee es piekke en stèle en bandieteraai óuthaóle en op ‘t lèste stonte ze vjárrig vir ‘m op te hange. Waai de pastoor ‘m nog wol imkalle, zjuus van te-vurre, kekde dè mân: “Wo wils-dù mich nog lästig valle, ich moet niks hèmme van z'ne god. Ich kin gienen hiemel of gien hùl!”

En zjuus waai ze de strip rond z’ne nak wolle toutrèkke, versjeen dat klei kiendje en snieed de kood dur. Den erme kloet wjònde vraaigelètte en zoo koem alles toch nog tegoei